Vannacht hoorden we het al. De wind huilde om het huis. Zeepier slaapt bij George en Wim in een grote kamer op d ebegane grond. Deze kamer heet tuindeuren die op het terras uitkomen. Zeepier en Wim slapen het liefst met een raam open, of in dit geval een tuindeur. George recycled zijn uitgeademde lucht het liefst en klaagt steen en been over de vermeende kou door die open deur. De wind van vannacht was voor George het sein om die tuindeur dicht te doen. Dan duurt het maar even of Zeepier mist de frissen lucht en wordt wakker. Dan dus maar een raam in de hal open gezet en de slaapkamerdeur wijd open. George ligt te snurken en heeft niets in degaten. Echter als het licht begint te worden ziet hij kennelijk toch dat die deur open staat en hups hij zijn bed weer uit gestommeld (ja, hoor hij loopt zo licht als een veertje; olifanten zijn er niets bij). Hij denkt kennelijk dat we niets horen. Maar goed, we laten het er maar bij. Al dat bed in en bed uit van George heeft echter wel gevolgen want even later stort met een harde knal zijn bedbodem in en ligt hij half op de grond. Wim en Zeepier liggen te hikken in bed en de tranen biggelen over onze wangen. Dat laatste zou ook kunnen komen van die gerecyclede lucht die we noodgedwongen hebben moeten inademen.

Het waait zo hard (volgens het weerbericht 25 m/s) dat we niet eens een poging wagen om ergens een oppertje te vinden. Rustig ontbijten dus en eens in Rorvik kijken. Hengels mee want je weet maar nooit of we og ergens een leuke kantstek kunnen vinden. Forelvissen, wat we normaal in deze situatie doen kunnen we nog vergeten omdat de meren nog niet ijsvrij zijn.

Wiegert is even bij de boten gaan kijken en komt terug met de medeling dat de tranen hem uit de ogen waaien. Dus echt niet uitvaren!